یازدهمین سالگرد جاودانگی شاملوى بزرگ، شاعر آزادى

 من همدستِ توده‌ام
  تا آن دَم که توطئه می‌کند گسستنِ زنجیر را
  تا آن دَم که زیرِ لب می‌خندد
  دلش غنج می‌زند
  و به ریشِ جادوگر آبِ دهن پرتاب می‌کند.

 ده سال از خاموشى شاعر توده میگذرد و هنوز پژواک  صدایش  در  کوچه هاى شهر طنین مى افکند که از جستن میگوید و یافتن و آنگاه به  اختیار برگزیدن. شاملو شاعر آزادى است. او از بند میگوید و زندان و از هم درگسستن زنجیر و رهایى. او آزادى را زندگى کرده است همان دم که سنگ قوافى را از دوش بر زمین مینهد و شعرى میگوید که زندگیست.

  شاملو، حکام ستمگر را بدین سان میخواند:

  ای خداوندانِ خوف‌انگیزِ شب‌پیمانِ ظلمت‌دوست!

  شاملو، حکام زشت خو را بدین سان میخواند:

«کریه» اکنون صفتی اَبتَر است
  چرا که به تنهایی گویای خون‌تشنگی نیست.
  تحمیق و گرانجانی را افاده نمی‌کند
  نه مفت‌خوارگی را
  نه خودبارگی را.


  شاملو حکام دین مدار را عامل فتنه و نفاق میشناسد و برادر کشى:

                    نماز گزاردم و قتلِ عام شدم
                                  که رافضی‌ام دانستند.
  نماز گزاردم و قتلِ عام شدم
                                  که قِرمَطی‌ام دانستند.
  آنگاه قرار نهادند که ما و برادرانِمان یکدیگر را بکشیم و
  این
  کوتاه‌ترین طریقِ وصولِ به بهشت بود!

  و شاملو بر دزدان گردنه تاریخ  که خواست آزادیخواهانه یک ملت را به   نفع خود مصادره میکنند چنین میگوید:

  ما فریاد می‌زدیم: «چراغ! چراغ! »
  و ایشان درنمی‌یافتند.

  سیاهی‌ چشمِشان
  سپیدی‌ کدری بود اسفنج‌وار
                                  شکافته
                                            لایه‌بر لایه‌بر
  شباهت برده از جسمیّتِ مغزشان.

  گناهی‌شان نبود:
  از جَنَمی دیگر بودند.

  شاملو شاعر آزادى بود، هست و تا جاودان، جاوید خواهد ماند.